ਦਸਮ ਗਰੰਥ । दसम ग्रंथ । |
 |
 |
 |
 |
 |
ਦਸਮ ਗਰੰਥ । दसम ग्रंथ । |
|
|
|
|
|
Page 374 ਅਥ ਅਕ੍ਰੂਰ ਕੋ ਫੁਫੀ ਪਾਸ ਭੇਜਨ ਕਥਨੰ ॥ अथ अक्रूर को फुफी पास भेजन कथनं ॥ ਸਵੈਯਾ ॥ सवैया ॥ ਸ੍ਰੀ ਜਦੁਬੀਰ ਕਹਿਯੋ ਹਸਿ ਕੈ; ਬਰਬੀਰ ! ਗਜਾਪੁਰ ਮੈ ਚਲ ਜਇਯੈ ॥ स्री जदुबीर कहियो हसि कै; बरबीर ! गजापुर मै चल जइयै ॥ ਮੋ ਪਿਤ ਕੀ ਭਗਨੀ ਸੁਤ ਹੈ; ਤਿਨ ਕੋ ਅਬ ਜਾਇ ਕੈ ਸੋਧਹਿ ਲਇਯੈ ॥ मो पित की भगनी सुत है; तिन को अब जाइ कै सोधहि लइयै ॥ ਅੰਧ ਤਹਾ ਨ੍ਰਿਪ ਹੈ ਮਨ ਅੰਧ; ਦ੍ਰਜੋਧਨ ਭਯੋ ਬਸਿ ਤਾ ਕੋ ਲਖਈਯੈ ॥ अंध तहा न्रिप है मन अंध; द्रजोधन भयो बसि ता को लखईयै ॥ ਪੰਡੁ ਕੇ ਪੁਤ੍ਰਨ ਕੋ ਤਿਹ ਠਉਰ; ਦਈਯਤ ਹੈ ਸੁਖ, ਕੈ ਦੁਖ ਦਈਯੈ ॥੧੦੦੭॥ पंडु के पुत्रन को तिह ठउर; दईयत है सुख, कै दुख दईयै ॥१००७॥ ਯੌ ਸੁਨ ਕੈ ਤਿਹ ਕੀ ਬਤੀਯਾ; ਕਰਿ ਕੈ ਅਕ੍ਰੂਰ ਪ੍ਰਨਾਮ ਸਿਧਾਰਿਯੋ ॥ यौ सुन कै तिह की बतीया; करि कै अक्रूर प्रनाम सिधारियो ॥ ਪੰਥ ਕੀ ਬਾਤ ਗਨਉ ਕਹਿ ਲਉ? ਪਗ ਬੀਚ ਗਜਾਪੁਰ ਕੇ ਤਿਨਿ ਧਾਰਿਯੋ ॥ पंथ की बात गनउ कहि लउ? पग बीच गजापुर के तिनि धारियो ॥ ਪ੍ਰਾਤ ਭਏ ਨ੍ਰਿਪ ਬੀਚ ਸਭਾ; ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੈ ਇਹ ਭਾਂਤਿ ਉਚਾਰਿਯੋ ॥ प्रात भए न्रिप बीच सभा; कबि स्याम कहै इह भांति उचारियो ॥ ਭੂਪ ਕਹੀ ਕਹੁ ਮੋ ਬਿਰਥਾ; ਜਦੁਬੀਰਹਿ ਜਾ ਬਿਧਿ ਕੰਸ ਪਛਾਰਿਯੋ ॥੧੦੦੮॥ भूप कही कहु मो बिरथा; जदुबीरहि जा बिधि कंस पछारियो ॥१००८॥ ਬਤੀਯਾ ਸੁਨਿ ਉਤਰ ਦੇਤ ਭਯੋ; ਰਿਪੁ ਸੋ ਸਭ ਜਾ ਬਿਧਿ ਸ੍ਯਾਮ ਲਰਿਯੋ ॥ बतीया सुनि उतर देत भयो; रिपु सो सभ जा बिधि स्याम लरियो ॥ ਗਜ ਮਾਰਿ ਪ੍ਰਹਾਰ ਕੈ ਮਲਨ ਕੋ; ਦਲ ਫਾਰ ਕੈ ਕੰਸ ਸੋ ਜਾਇ ਅਰਿਯੋ ॥ गज मारि प्रहार कै मलन को; दल फार कै कंस सो जाइ अरियो ॥ ਤਬ ਕੰਸ ਨਿਕਾਰ ਕ੍ਰਿਪਾਨ ਕਰੈ; ਅਰੁ ਢਾਲ ਸਮ੍ਹਾਰ ਕੇ ਜੁਧੁ ਕਰਿਯੋ ॥ तब कंस निकार क्रिपान करै; अरु ढाल सम्हार के जुधु करियो ॥ ਤਬ ਹੀ ਹਰਿ ਜੂ ਗਹਿ ਕੇਸਨ ਤੇ; ਪਟਕਿਓ ਧਰਨੀ ਪਰ ਮਾਰਿ ਡਰਿਯੋ ॥੧੦੦੯॥ तब ही हरि जू गहि केसन ते; पटकिओ धरनी पर मारि डरियो ॥१००९॥ ਭੀਖਮ ਦ੍ਰੋਣ ਕ੍ਰਿਪਾਰੁ ਕ੍ਰਿਪੀਸੁਤ; ਔਰ ਦੁਸਾਸਨ ਬੀਰ ਨਿਹਾਰਿਯੋ ॥ भीखम द्रोण क्रिपारु क्रिपीसुत; और दुसासन बीर निहारियो ॥ ਸੂਰਜ ਕੋ ਸੁਤ ਭੂਰਿਸ੍ਰਵਾ; ਜਿਨ ਪਾਰਥ ਭ੍ਰਾਤ ਸੋ ਬੈਰ ਉਤਾਰਿਯੋ ॥ सूरज को सुत भूरिस्रवा; जिन पारथ भ्रात सो बैर उतारियो ॥ ਰਾਜ ਦੁਰਜੋਧਨ ਮਾਤਲ ਸੋ; ਇਹ ਪੇਖਤ ਹੀ ਇਹ ਭਾਂਤਿ ਉਚਾਰਿਯੋ ॥ राज दुरजोधन मातल सो; इह पेखत ही इह भांति उचारियो ॥ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹਾ ਬਸੁਦੇਵ ਕਹਾ? ਕਹਿ ਅੰਗਿ ਮਿਲੇ, ਮਨ ਕੋ ਦੁਖ ਟਾਰਿਯੋ ॥੧੦੧੦॥ स्याम कहा बसुदेव कहा? कहि अंगि मिले, मन को दुख टारियो ॥१०१०॥ ਰੰਚਕ ਬੈਠਿ ਸਭਾ ਨ੍ਰਿਪ ਕੀ; ਉਠ ਕੈ ਜਦੁਬੀਰ ਫੁਫੀ ਪਹਿ ਆਯੋ ॥ रंचक बैठि सभा न्रिप की; उठ कै जदुबीर फुफी पहि आयो ॥ ਕੁੰਤੀ ਕਉ ਦੇਖਤ ਹੀ ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ; ਕਹੈ ਤਿਨ ਪਾਇਨ ਸੀਸ ਝੁਕਾਯੋ ॥ कुंती कउ देखत ही कबि स्याम; कहै तिन पाइन सीस झुकायो ॥ ਪੂਛਤ ਭੀ ਕੁਸਲੈ ਜਦੁਬੀਰ; ਹੈ ਜਾ ਜਸੁ ਬੀਚ ਸਭੈ ਧਰਿ ਛਾਯੋ ॥ पूछत भी कुसलै जदुबीर; है जा जसु बीच सभै धरि छायो ॥ ਨੀਕੇ ਹੈ ਸ੍ਯਾਮ, ਸਨੈ ਬਸੁਦੇਵ ਸੁ; ਦੇਵਕੀ ਨੀਕੀ ਸੁਨੀ, ਸੁਖੁ ਪਾਯੋ ॥੧੦੧੧॥ नीके है स्याम, सनै बसुदेव सु; देवकी नीकी सुनी, सुखु पायो ॥१०११॥ ਇਤਨੇ ਮਹਿ ਬਿਦੁਰ ਆਇ ਗਯੋ; ਸੋਊ ਪਾਰਥ ਮਾਇ ਕੈ ਪਾਇਨ ਲਾਗਿਯੋ ॥ इतने महि बिदुर आइ गयो; सोऊ पारथ माइ कै पाइन लागियो ॥ ਪੂਛਤ ਭਯੋ ਜਦੁਬੀਰ ਸੁਖੀ; ਅਕ੍ਰੂਰ ਕਉ, ਤਾ ਰਸ ਮੋ ਅਨੁਰਾਗਿਯੋ ॥ पूछत भयो जदुबीर सुखी; अक्रूर कउ, ता रस मो अनुरागियो ॥ ਅਉਰ ਗਈ ਸੁਧਿ ਭੂਲ ਸਭੈ; ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਇਹੀ ਰਸ ਭੀਤਰ ਪਾਗਿਯੋ ॥ अउर गई सुधि भूल सभै; कबि स्याम इही रस भीतर पागियो ॥ ਵਾਹ ਕਹਿਯੋ ਸਭ ਹੀ ਹੈ ਸੁਖੀ; ਸੁਨ ਕੈ ਬਤੀਯਾ ਸੁਖ ਭਯੋ, ਦੁਖ ਭਾਗਿਯੋ ॥੧੦੧੨॥ वाह कहियो सभ ही है सुखी; सुन कै बतीया सुख भयो, दुख भागियो ॥१०१२॥ ਕੁੰਤੀ ਬਾਚ ॥ कुंती बाच ॥ ਸਵੈਯਾ ॥ सवैया ॥ ਕੇਲ ਕਰੈ ਮਥੁਰਾ ਮੈ ਸੋਊ, ਮਨ; ਤੇ ਕਹਿਯੋ ਹਉ ਬ੍ਰਿਜਨਾਥਿ ਬਿਸਾਰੀ ॥ केल करै मथुरा मै सोऊ, मन; ते कहियो हउ ब्रिजनाथि बिसारी ॥ ਦੁਖਿਤ ਭਈ ਇਨ ਲੋਗਨ ਤੇ; ਅਤਿ ਹੀ ਕਹਿ ਕੈ ਘਨਿ ਸ੍ਯਾਮ ਪੁਕਾਰੀ ॥ दुखित भई इन लोगन ते; अति ही कहि कै घनि स्याम पुकारी ॥ ਨਾਥ ਮਰਿਯੋ, ਸੁਤ ਬਾਲ ਰਹੇ; ਤਿਹ ਤੇ ਅਕ੍ਰੂਰ ! ਭਯੋ ਦੁਖੁ ਭਾਰੀ ॥ नाथ मरियो, सुत बाल रहे; तिह ते अक्रूर ! भयो दुखु भारी ॥ ਤਾ ਤੇ ਹਉ ਪੂਛਤ ਹੌਂ ਤੁਮ ਕੋ; ਕਬਹੂੰ ਹਰਿ ਜੀ ਸੁਧਿ ਲੇਤ ਹਮਾਰੀ? ॥੧੦੧੩॥ ता ते हउ पूछत हौं तुम को; कबहूं हरि जी सुधि लेत हमारी? ॥१०१३॥ |
|
|
|
|
Dasam Granth |