ਦਸਮ ਗਰੰਥ । दसम ग्रंथ । |
 |
 |
 |
 |
 |
ਦਸਮ ਗਰੰਥ । दसम ग्रंथ । |
|
|
|
|
|
Page 297 ਹਰਿ ਕੋ ਪੁਨਿ ਸੁਧਿ ਸੁ ਆਨਨ ਪੇਖਿ; ਕਿਧੌ ਤਿਨ ਕੀ ਠਗ ਡੀਠ ਲਗੀ ॥ हरि को पुनि सुधि सु आनन पेखि; किधौ तिन की ठग डीठ लगी ॥ ਭਗਵਾਨ ਪ੍ਰਸੰਨਿ ਭਯੋ ਪਿਖ ਕੈ; ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਮਨੋ ਮ੍ਰਿਗ ਦੇਖ ਮ੍ਰਿਗੀ ॥੪੪੯॥ भगवान प्रसंनि भयो पिख कै; कबि स्याम मनो म्रिग देख म्रिगी ॥४४९॥ ਗੋਪਿਨ ਕੀ ਬਰਜੀ ਨ ਰਹੀ; ਸੁਰ ਕਾਨਰ ਕੀ ਸੁਨਬੇ ਕਹੁ ਤ੍ਰਾਘੀ ॥ गोपिन की बरजी न रही; सुर कानर की सुनबे कहु त्राघी ॥ ਨਾਖਿ ਚਲੀ ਅਪਨੇ ਗ੍ਰਿਹ ਇਉ; ਜਿਮੁ ਮਤਿ ਜੁਗੀਸ੍ਵਰ ਇੰਦ੍ਰਹਿ ਲਾਘੀ ॥ नाखि चली अपने ग्रिह इउ; जिमु मति जुगीस्वर इंद्रहि लाघी ॥ ਦੇਖਨ ਕੋ ਮੁਖਿ ਤਾਹਿ ਚਲੀ; ਜੋਊ ਕਾਮ ਕਲਾ ਹੂੰ ਕੋ ਹੈ ਫੁਨਿ ਬਾਘੀ ॥ देखन को मुखि ताहि चली; जोऊ काम कला हूं को है फुनि बाघी ॥ ਡਾਰਿ ਚਲੀ ਸਿਰ ਕੇ ਪਟ ਇਉ; ਜਨੁ ਡਾਰਿ ਚਲੀ ਸਭ ਲਾਜ ਬਹਾਘੀ ॥੪੫੦॥ डारि चली सिर के पट इउ; जनु डारि चली सभ लाज बहाघी ॥४५०॥ ਕਾਨ੍ਹ ਕੇ ਪਾਸਿ ਗਈ ਜਬ ਹੀ; ਤਬ ਹੀ ਸਭ ਗੋਪਿਨ ਲੀਨ ਸੁ ਸੰਙਾ ॥ कान्ह के पासि गई जब ही; तब ही सभ गोपिन लीन सु संङा ॥ ਚੀਰ ਪਰੇ ਗਿਰ ਕੈ ਤਨ ਭੂਖਨ; ਟੂਟ ਗਈ ਤਿਨ ਹਾਥਨ ਬੰਙਾ ॥ चीर परे गिर कै तन भूखन; टूट गई तिन हाथन बंङा ॥ ਕਾਨ੍ਹ ਕੋ ਰੂਪ ਨਿਹਾਰਿ ਸਭੈ; ਗੁਪੀਆ ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਭਈ ਇਕ ਰੰਙਾ ॥ कान्ह को रूप निहारि सभै; गुपीआ कबि स्याम भई इक रंङा ॥ ਹੋਇ ਗਈ ਤਨਮੈ ਸਭ ਹੀ; ਇਕ ਰੰਗ ਮਨੋ, ਸਭ ਛੋਡ ਕੈ ਸੰਙਾ ॥੪੫੧॥ होइ गई तनमै सभ ही; इक रंग मनो, सभ छोड कै संङा ॥४५१॥ ਗੋਪਿਨ ਭੂਲਿ ਗਈ ਗ੍ਰਿਹ ਕੀ ਸੁਧਿ; ਕਾਨ੍ਹ ਹੀ ਕੇ ਰਸ ਭੀਤਰ ਰਾਚੀ ॥ गोपिन भूलि गई ग्रिह की सुधि; कान्ह ही के रस भीतर राची ॥ ਭਉਹ ਭਰੀ ਮਧੁਰੀ ਬਰਨੀ; ਸਭ ਹੀ ਸੁ ਢਰੀ ਜਨੁ ਮੈਨ ਕੇ ਸਾਚੀ ॥ भउह भरी मधुरी बरनी; सभ ही सु ढरी जनु मैन के साची ॥ ਛੋਰ ਦਏ ਰਸ ਅਉਰਨ ਸ੍ਵਾਦ; ਭਲੇ ਭਗਵਾਨ ਹੀ ਸੋ ਸਭ ਮਾਚੀ ॥ छोर दए रस अउरन स्वाद; भले भगवान ही सो सभ माची ॥ ਸੋਭਤ ਤਾ ਤਨ ਮੈ ਹਰਿ ਕੋ; ਮਨੋ ਕੰਚਨ ਮੈ ਚੁਨੀਆ ਚੁਨਿ ਖਾਚੀ ॥੪੫੨॥ सोभत ता तन मै हरि को; मनो कंचन मै चुनीआ चुनि खाची ॥४५२॥ ਕਾਨ੍ਹ ਕੋ ਰੂਪ ਨਿਹਾਰਿ ਰਹੀ; ਬ੍ਰਿਜ ਮੈ ਜੁ ਹੁਤੀ ਗੁਪੀਆ ਅਤਿ ਹਾਛੀ ॥ कान्ह को रूप निहारि रही; ब्रिज मै जु हुती गुपीआ अति हाछी ॥ ਰਾਜਤ ਜਾਹਿ ਮ੍ਰਿਗੀ ਪਤਿ ਨੈਨ; ਬਿਰਾਜਤ ਸੁੰਦਰ ਹੈ ਸਮ ਮਾਛੀ ॥ राजत जाहि म्रिगी पति नैन; बिराजत सुंदर है सम माछी ॥ ਸੋਭਿਤ ਹੈ ਬ੍ਰਿਜ ਮੰਡਲ ਮੈ; ਜਨੁ ਖੇਲਬੇ ਕਾਜਿ ਨਟੀ ਇਹ ਕਾਛੀ ॥ सोभित है ब्रिज मंडल मै; जनु खेलबे काजि नटी इह काछी ॥ ਦੇਖਨਿ ਹਾਰ ਕਿਧੌ ਭਗਵਾਨ; ਦਿਖਾਵਤ ਭਾਵ ਹਮੈ ਹਿਯਾ ਆਛੀ ॥੪੫੩॥ देखनि हार किधौ भगवान; दिखावत भाव हमै हिया आछी ॥४५३॥ ਸੋਹਤ ਹੈ ਸਭ ਗੋਪਿਨ ਕੇ; ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੈ ਦ੍ਰਿਗ ਅੰਜਨ ਆਜੇ ॥ सोहत है सभ गोपिन के; कबि स्याम कहै द्रिग अंजन आजे ॥ ਕਉਲਨ ਕੀ ਜਨੁ ਸੁਧਿ ਪ੍ਰਭਾ; ਸਰ ਸੁੰਦਰ ਸਾਨ ਕੇ ਊਪਰਿ ਮਾਜੇ ॥ कउलन की जनु सुधि प्रभा; सर सुंदर सान के ऊपरि माजे ॥ ਬੈਠਿ ਘਰੀ ਇਕ ਮੈ ਚਤੁਰਾਨਨ; ਮੈਨ ਕੇ ਤਾਤ ਬਨੇ ਕਸਿ ਸਾਜੇ ॥ बैठि घरी इक मै चतुरानन; मैन के तात बने कसि साजे ॥ ਮੋਹਤਿ ਹੈ ਮਨ ਜੋਗਨ ਕੇ; ਫੁਨਿ ਜੋਗਨ ਕੇ ਗਨ ਬੀਚ ਕਲਾ ਜੇ ॥੪੫੪॥ मोहति है मन जोगन के; फुनि जोगन के गन बीच कला जे ॥४५४॥ ਠਾਢਿ ਹੈ ਕਾਨ੍ਹ ਸੋਊ ਮਹਿ ਗੋਪਿਨ; ਜਾਹਿ ਕੋ ਅੰਤ ਮੁਨੀ ਨਹਿ ਬੂਝੇ ॥ ठाढि है कान्ह सोऊ महि गोपिन; जाहि को अंत मुनी नहि बूझे ॥ ਕੋਟਿ ਕਰੈ ਉਪਮਾ ਬਹੁ ਬਰਖਨ; ਨੈਨਨ ਸੋ ਤਉ ਨੈਕੁ ਨ ਸੂਝੇ ॥ कोटि करै उपमा बहु बरखन; नैनन सो तउ नैकु न सूझे ॥ ਤਾਹੀ ਕੇ ਅੰਤਿ ਲਖੈਬੇ ਕੇ ਕਾਰਨ; ਸੂਰ ਘਨੈ ਰਨ ਭੀਤਰ ਜੂਝੇ ॥ ताही के अंति लखैबे के कारन; सूर घनै रन भीतर जूझे ॥ ਸੋ ਬ੍ਰਿਜ ਭੂਮਿ ਬਿਖੈ ਭਗਵਾਨ; ਤ੍ਰੀਆ ਗਨ ਮੈ ਰਸ ਬੈਨ ਅਰੂਝੇ ॥੪੫੫॥ सो ब्रिज भूमि बिखै भगवान; त्रीआ गन मै रस बैन अरूझे ॥४५५॥ ਕਾਨਰ ਕੇ ਨਿਕਟੈ ਜਬ ਹੀ; ਸਭ ਹੀ ਗੁਪੀਆ ਮਿਲਿ ਸੁੰਦਰ ਗਈਯਾ ॥ कानर के निकटै जब ही; सभ ही गुपीआ मिलि सुंदर गईया ॥ ਸੋ ਹਰਿ ਮਧਿ ਸਸਾਨਨ ਪੇਖਿ; ਸਭੈ ਫੁਨਿ ਕੰਦ੍ਰਪ ਬੇਖ ਬਨਈਆ ॥ सो हरि मधि ससानन पेखि; सभै फुनि कंद्रप बेख बनईआ ॥ ਲੈ ਮੁਰਲੀ ਅਪਨੇ ਕਰਿ ਕਾਨ੍ਹ; ਕਿਧੌ ਅਤਿ ਹੀ ਹਿਤ ਸਾਥ ਬਜਈਯਾ ॥ लै मुरली अपने करि कान्ह; किधौ अति ही हित साथ बजईया ॥ ਘੰਟਕ ਹੇਰਕ ਜਿਉ ਪਿਖ ਕੈ; ਮ੍ਰਿਗਨੀ ਮੁਹਿ ਜਾਤ ਸੁ ਹੈ ਠਹਰਈਯਾ ॥੪੫੬॥ घंटक हेरक जिउ पिख कै; म्रिगनी मुहि जात सु है ठहरईया ॥४५६॥ |
|
|
|
|
Dasam Granth |