ਦਸਮ ਗਰੰਥ । दसम ग्रंथ ।

Page 357

ਚਉਸਠ ਦਿਵਸ ਮੈ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੈ; ਸਭ ਹੀ ਤਿਹ ਤੇ ਬਿਧਿ ਸੀਖ ਸੁ ਲੀਨੀ ॥

चउसठ दिवस मै स्याम कहै; सभ ही तिह ते बिधि सीख सु लीनी ॥

ਪੈਸਠਵੇ ਦਿਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਭੇ; ਗੁਰ ਸੋ ਉਠ ਕੈ ਬਿਨਤੀ ਇਹ ਕੀਨੀ ॥

पैसठवे दिन प्रापत भे; गुर सो उठ कै बिनती इह कीनी ॥

ਤਉ ਗੁਰ ਪੂਛਿ ਕਿਧੌ ਤ੍ਰੀਯ ਤੇ; ਸੁਤ ਹੂੰ ਕੀ ਸੁ ਬਾਤ ਪੈ ਮਾਗਿ ਕੈ ਲੀਨੀ ॥

तउ गुर पूछि किधौ त्रीय ते; सुत हूं की सु बात पै मागि कै लीनी ॥

ਸੋ ਸੁਨਿ ਸ੍ਰਉਨਨ ਬੀਚ ਦੁਹੂੰ; ਜੋਊ ਵਾਹਿ ਕਹੀ ਤਿਹ ਕੋ ਸੋਈ ਦੀਨੀ ॥੮੮੬॥

सो सुनि स्रउनन बीच दुहूं; जोऊ वाहि कही तिह को सोई दीनी ॥८८६॥

ਬੀਰ ਬਡੇ ਰਥਿ ਬੈਠਿ ਦੋਊ; ਚਲਿ ਕੈ ਤਟਿ ਸੋ ਨਦੀਆ ਪਤਿ ਆਏ ॥

बीर बडे रथि बैठि दोऊ; चलि कै तटि सो नदीआ पति आए ॥

ਤਾਹੀ ਕੋ ਰੂਪੁ ਨਿਹਾਰਤ ਹੀ; ਬਚਨਾ ਤਿਨਿ ਸੀਸ ਝੁਕਾਇ ਸੁਨਾਏ ॥

ताही को रूपु निहारत ही; बचना तिनि सीस झुकाइ सुनाए ॥

ਏਕ ਬਲੀ ਇਹ ਬੀਚ ਰਹੈ; ਨਹੀ ਜਾਨਤ ਹੈ ਤਿਨ ਹੂੰ ਕਿ ਚੁਰਾਏ ॥

एक बली इह बीच रहै; नही जानत है तिन हूं कि चुराए ॥

ਸੋ ਸੁਨਿ ਬੀਚ ਧਸੇ ਜਲ ਕੇ; ਕਰਿ ਕੋਪ ਦੁਹੂੰ ਮਿਲਿ ਸੰਖ ਬਜਾਏ ॥੮੮੭॥

सो सुनि बीच धसे जल के; करि कोप दुहूं मिलि संख बजाए ॥८८७॥

ਬੀਚ ਧਸੇ ਜਲ ਕੇ ਜਬ ਹੀ; ਇਕ ਰੂਪ ਭਯਾਨਕ ਦੈਤ ਨਿਹਾਰਿਯੋ ॥

बीच धसे जल के जब ही; इक रूप भयानक दैत निहारियो ॥

ਦੇਖਤ ਹੀ ਤਿਹ ਕੋਪ ਭਰੇ; ਗਹਿ ਆਯੁਧ ਪਾਨਿ ਘਨੋ ਰਨ ਪਾਰਿਯੋ ॥

देखत ही तिह कोप भरे; गहि आयुध पानि घनो रन पारियो ॥

ਜੁਧ ਭਯੋ ਦਿਨ ਬੀਸ ਤਹਾ; ਤਿਹ ਕੋ ਜਸੁ ਪੈ ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਉਚਾਰਿਯੋ ॥

जुध भयो दिन बीस तहा; तिह को जसु पै कबि स्याम उचारियो ॥

ਜਿਉ ਮ੍ਰਿਗਰਾਜ ਮਰੈ ਮ੍ਰਿਗ ਕੋ; ਤਿਮ ਸੋ ਕੁਪਿ ਕੈ ਜਦੁਬੀਰਿ ਪਛਾਰਿਯੋ ॥੮੮੮॥

जिउ म्रिगराज मरै म्रिग को; तिम सो कुपि कै जदुबीरि पछारियो ॥८८८॥

ਇਤਿ ਦੈਤ ਬਧਹ ॥

इति दैत बधह ॥

ਸਵੈਯਾ ॥

सवैया ॥

ਮਾਰ ਕੈ ਰਾਕਸ ਕੋ ਤਬ ਹੀ; ਤਿਹ ਕੇ ਉਰ ਤੇ ਹਰਿ ਸੰਖ ਨਿਕਾਰਿਯੋ ॥

मार कै राकस को तब ही; तिह के उर ते हरि संख निकारियो ॥

ਬੇਦਨ ਕੀ ਜਿਹ ਤੇ ਧੁਨਿ ਹੋਵਤ; ਕਾਢਿ ਲੀਯੋ ਸੋਊ ਜੋ ਰਿਪੁ ਮਾਰਿਯੋ ॥

बेदन की जिह ते धुनि होवत; काढि लीयो सोऊ जो रिपु मारियो ॥

ਤਉ ਹਰਿ ਜੂ ਮਨ ਆਨੰਦ ਕੈ; ਸੁਤ ਸੂਰਜ ਕੇ ਪੁਰ ਮੋ ਪਗ ਧਾਰਿਯੋ ॥

तउ हरि जू मन आनंद कै; सुत सूरज के पुर मो पग धारियो ॥

ਸੋ ਲਖ ਕੈ ਹਰਿ ਪਾਇ ਪਰਿਯੋ; ਮਨ ਕੋ ਸਭ ਸੋਕ ਬਿਦਾ ਕਰਿ ਡਾਰਿਯੋ ॥੮੮੯॥

सो लख कै हरि पाइ परियो; मन को सभ सोक बिदा करि डारियो ॥८८९॥

ਸੂਰਜ ਕੇ ਸੁਤ ਮੰਡਲ ਮੈ; ਜਦੁ ਨੰਦਨ ਟੇਰਿ ਕਹਿਯੋ ਮੁਖ ਸੋਂ ॥

सूरज के सुत मंडल मै; जदु नंदन टेरि कहियो मुख सों ॥

ਮੋ ਗੁਰ ਕੋ ਸੁਤ ਹਿਯਾ ਨ ਕਹੂੰ? ਇਹ ਭਾਂਤਿ ਕਹਿਯੋ ਸੁ ਕਿਧੌ ਜਮ ਸੋਂ ॥

मो गुर को सुत हिया न कहूं? इह भांति कहियो सु किधौ जम सों ॥

ਜਮ ਐਸੇ ਕਹਿਯੋ ਨ ਫਿਰੈ ਜਮ ਲੋਕ ਤੇ; ਦੇਵਨ ਕੇ ਫੁਨਿ ਆਇਸ ਸੋਂ ॥

जम ऐसे कहियो न फिरै जम लोक ते; देवन के फुनि आइस सों ॥

ਤਬ ਹੀ ਹਰਿ ਦੇਹੁ ਕਹਿਯੋ; ਕਰਿ ਫੇਰਿ ਨ ਪੰਡਤ ਬਾਮਨ ਕੋ ਸੁਤ ਸੋਂ ॥੮੯੦॥

तब ही हरि देहु कहियो; करि फेरि न पंडत बामन को सुत सों ॥८९०॥

ਜਮੁ ਆਇਸ ਪਾਇ ਕਿਧੌ ਹਰਿ ਤੇ; ਹਰਿ ਕੇ ਸੋਊ ਪਾਇਨ ਆਨਿ ਲਗਾਯੋ ॥

जमु आइस पाइ किधौ हरि ते; हरि के सोऊ पाइन आनि लगायो ॥

ਲੈ ਤਿਨ ਕੋ ਜਦੁਰਾਇ ਚਲਿਯੋ; ਅਤਿ ਹੀ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੈ ਸੁਖੁ ਪਾਯੋ ॥

लै तिन को जदुराइ चलियो; अति ही अपने मन मै सुखु पायो ॥

ਲ੍ਯਾਇ ਕੈ ਤਾਹੀ ਕੌ ਪੈ ਸੰਗ ਕੈ; ਗੁਰੁ ਪਾਇਨ ਊਪਰ ਸੀਸ ਝੁਕਾਯੋ ॥

ल्याइ कै ताही कौ पै संग कै; गुरु पाइन ऊपर सीस झुकायो ॥

ਹੋਇ ਬਿਦਾ ਤਬ ਹੀ ਗੁਰ ਤੇ; ਕਬਿ ਸ੍ਯਾਮ ਕਹੈ ਅਪੁਨੇ ਪੁਰਿ ਆਯੋ ॥੮੯੧॥

होइ बिदा तब ही गुर ते; कबि स्याम कहै अपुने पुरि आयो ॥८९१॥

ਦੋਹਰਾ ॥

दोहरा ॥

ਮਿਲੇ ਆਇ ਕੈ ਕੁਟੰਬ ਕੇ; ਅਤਿ ਹੀ ਹਰਖ ਬਢਾਇ ॥

मिले आइ कै कुट्मब के; अति ही हरख बढाइ ॥

ਸੁਖ ਤਿਹ ਕੋ ਪ੍ਰਾਪਤਿ ਭਯੋ; ਚਿਤਵਨ ਗਈ ਪਰਾਇ ॥੮੯੨॥

सुख तिह को प्रापति भयो; चितवन गई पराइ ॥८९२॥

ਇਤਿ ਸਸਤ੍ਰ ਬਿਦਿਆ ਸੀਖ ਕੈ ਸੰਦੀਪਨ ਕੋ ਪੁਤ੍ਰ ਆਨਿ ਦੇ ਕਰਿ ਬਿਦਾ ਹੋਇ ਗ੍ਰਿਹ ਕੋ ਆਵਤ ਭਏ ਧਿਆਇ ਸਮਾਪਤੰ ॥

इति ससत्र बिदिआ सीख कै संदीपन को पुत्र आनि दे करि बिदा होइ ग्रिह को आवत भए धिआइ समापतं ॥

TOP OF PAGE

Dasam Granth